Ik zou zo graag een vervelend stukje over Rutte schrijven. Waarom? Omdat ik groeiend onbehagen voel over het Wij Staan Vierkant achter Onze Leider-effect. Een begrijpelijk, maar beklemmend sentiment waar allerhande communicatieadviseurs opportunistisch op inhaken met voor de hand liggende analyses.

Maar vooral wil ik een vervelend stukje schrijven omdat ik zo’n hekel heb aan iets waar helemaal niets op af te dingen valt. ‘O, rijkdom van het onvoltooide’, dichtte J.H. Leopold honderd jaar geleden al. Ware schoonheid schuilt in het imperfecte. En imperfectie is helaas het enige waarin Rutte tekortschiet.

Althans wat zijn optredens betreft. Zijn thuissituatie ken ik verder niet.

Vroeger was het leven simpel. Je had Wiegel. Die was rechts. Dus die haatte je. En je had Van Agt. Een even verdorven sujet. Altijd daar waar het daglicht niet kwam. Onbetrouwbaar, want Rooms. Uit het Zuiden, dus dubbel. Lubbers! Brinkman! Ethiekpiraten waren het. Duivelse vertegenwoordigers van het kwaad.

Overzichtelijke tijden van vóór het polderen. Rancune was een deugd. Columnisten, cartoonisten, ze vraten goed van hun zelfgeschapen karikaturen. Pukkel. Puntneus. Zuinig mondje. Baardschaduw, tandenspleet. Van Rutte heb nog nooit een leuke tekening gezien. Elke cartoon van Rutte lijkt op Rutte. En dat is volgens mij niet de bedoeling van een cartoon. Nooit lees ik een redactionele stoot onder de gordel, nergens een journalistiek mes in de rug. Bij Mark valt niets te halen. Hij maakt meningverkopers brodeloos, brodelozer, brodeloost. Hij neemt ons het heft uit handen.

Tenzij je hem succes wilt wensen.

Die presentatie. Het gemak. De opbouw. Het tempo. De dictie (wat dat ook is). Die zucht. Het openen met dilemma’s. Het onuitgesproken, maar voelbare ‘Ik ben ook maar een mens’. Het toegeven dat je fouten maakt. Zorgen hebt. Die verheven rust als de verslaggever door blijft vragen na een openingsvraag waar je een stagiair al voor zou ontslaan. Zelfs het lek was een toonbeeld van timing.
Zelden mens en communicatie zo’n volmaakte dans zien doen. Even dacht ik - hij speelt het. Het is ingestudeerd. Zoals de sollicitant die perfectionisme en betrokkenheid als grootste valkuilen noemt, zo toont Rutte gewiekst zijn kwetsbare ik.

Maar wat geeft het. Hij neemt ons mee, pakt ons in. Hij overtuigt volledig.
Bah.

Gelukkig hebben we Hugo. Hugo met de schoenen. Hugo van de app.
Zoals knappe meisjes hun dikste vriendinnetje mee naar het dansfeest nemen, zo mag Hugo Mark bijlichten. Hugo, de Barry van Aerle die met Van Basten mag voetballen. Hugo die dwaalt waar Rutte richting geeft en waaiert waar Rutte zijn punt maakt. Hugo die het niet eens zó slecht doet. Maar onder Marks schaduw is het onmogelijk bloeien.

Hugo is het enige wat je Rutte kunt verwijten. De ware Rutte heeft geen Hugo nodig. Geen Hugo. Geen Grapperhaus. Geen Van Dissel. De volgende keer doet Rutte het alleen. Dat is genoeg.
Wereld zoek niet langer. Nederland heeft alláng een vaccin.